Zaman geçtikçe umursamaz bir tavır alıyorum galiba. Bir şeyler için çabalamak gerekir normal insan şartlarında, ben aksine kafamdakiler den kaçıyorum . Aslında yapmak istediğim işler var,ama başlamak çok zor geliyor ve benim sorunumda burada başlıyor.
Her yeni başlangıç bir sorumluluk yükler insana konu ne olursa olsun. Böyle olunca da benim gibi üşengeç insanlara başlamamak her zaman daha cazip gelir. Aslında üşengeçlik işin görünen kısmı bunun altında yine geçmiş yatıyor. Her ne kadar geçmiş kelimesinden kaçarak yazmaya çalışsam da olmuyor. Her konuda olduğu gibi burada da karşıma çıkıyor.Bizim gibi hayatta arkası dönük yürüyen insanlar bu gerçekten kaçamazlar.
Geçmişin göstermiş olduğu zorluk ve vermiş olduğu yorgunluk hep bu başlangıçlarda takılmamın sebebi işte. O kadar korkutmuş ki kendimi zorlayacak halim kalmamış.Seni başlamadan bitirmiş.Yeni denen her şeyi hayatımdan silmiş.
Bana zarar verdiğinin de farkındayım, işi daha kötü yapanda farkında olmam, hatta farkında olup çevreme ara sıra küçük isyanlar seslendiririm monotonlukla ilgili. Oda fazla sürmez zaten. Bilinçli bir şekilde kendime zarar vermeye devam ederim.
Açıkçası bu başlangıç korkusu hayatımın en kritik noktalarından biri ve hiçbir zaman bu korkuyu yenemeyecek gibi hissediyorum. Pişman olacağımı bile bile boş geçen günlere yenilerini ekliyorum.
Şamil
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder