Yalnızlık

     Yaşadığım son ciddi değişimden beri ne kadar zaman geçti yeni farkediyorum. Gerçek hayattan koptum bir şekilde. Duygu dünyasından ve zamanında mutlu olduğumu hatırladığım şehirden çok uzakta, basit hoşlanmaları aşk sanmalardan öteye geçemem artık. Aranacak bir çözüm de yok sanırım bu noktada.

     Her şeyden kopuşumun 3.yılındayım. ‘İşte benimki böyle. Senin olayın ne?’ sorusu sorulan her tanışma faslı, hafızamda taze kalmasını sağlamıştı ‘olayımın’. Artık ‘olayımı’ unutmaya başladığımı fazlasıyla hissediyorum. Hiç kimse sormadığı için kimseye anlatamamak neyi neden yaptığım gibi kritik ayrıntıları unutmama neden oldu. Bir süredir senaryo fazla kopuk. Sadece son sahne var, bu noktaya geldiğimi hissettiğim o ilk an.

     Herhangi biriyle tanışmak, hoşuma giden biriyle karşılaşmak, sarsmaya başladığında anladım o noktaya geldiğimi. 3 yıldır yaşadığım katı yalnızlık, iletişim yeteneğimi de yok etti. Hal hatır sormaktan öteye geçemiyorum birileriyle konuşurken. 'yeni' herhangi bir şey olmuyor ve karşımdaki insanın hayatının hiçbir parçası merak uyandırmıyor bende. Nasıl olduğunu anlamadan bir şekilde insanlardan uzaklaşmış buluyorum kendimi her gün. 

     Birçokları için 'uzak durulması gerekenler' listesine uzun zamandır. O listede olduğumu her hissedişimde tüketiyorum kendimi. Ama biliyorum, dönüşü olmayan yola ilk adım çoktan atıldı. 


                                                                                                                                                Kamil

"Gönül, hep aradı durdu

Sonunda imkansızın kıyılarına vurdu"