Bırakıp gidemediğimi hissettiğim her an tekrar farkediyorum ne kadar yalnız olduğumu. Bazen ufak çırpınışlarım oluyor ufacık bir şey de olsa değiştirebilmek için ama sonuç hep aynı; başarısızlık. Bu başarısızlık anları 'eski'nin özlemini arttırıyor. Peşine düşüyorum anılarının. Özellikle de benim yaşamaya cesaretim olmayan hayatının.
Bu kadar zor olmamalıydı; değişmek, düzene ayak uydurmak, herkes gibi olabilmek. Bunca yıldır bir kere olsun sıyrılamadım bu yalnızlık hissinden. Yıllar geçti ben hala bilmiyorum ihtiyacım olanın ne olduğunu. Bir kere yaşadın mı en güzelini, yetinerek mutlu olamıyorsun. Gerçekten en güzeli olmasına da gerek yok. Hayalinde yaratabileceğin hayatlar kadar güzel olması veya rüyana girebilecek kadar aydınlık olması yeterli. "o de neymiş ki" diyen insanların varolması hiçbir şeyi değiştiremiyor.
Sadece devam edebilmek istiyorum. Herkes gibi, onun gibi. Yaşadıklarım yetmese de "artık sen bile aynı sen değilsin ve o günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı, olmayacak." deyip 'eski'yi aramayı bırakabilmek. Bazı duyguları özlemsem de kendimi yemeği bırakıp gerçekten devam edebilmek istiyorum.
Kamil
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder